شیو ه های بیان هنری معاصر:
در مقالۀ مهم هپنینگ: هنر همجواری رادیکال » با نحوۀ پیدایش هپنینگ در نیویورک آشنا می شویم. نویسنده فصل مشترک انواع گونه های هپنینگ را نحوۀ برخورد این شکل هنری با مخاطب می داند. به نظر او هپنینگ برای دست انداختن یا سوءاستفاده از مخاطب طراحی شده است. از نگاه سونتاگ؛ هپنینگ چون بدون داستان یا طرح داستانی است در نتیجه فاقد هرگونه تعلیق می شود. هپنینگ بدون نقطۀ اوج و بحران بوده و بنیان آن بر اساس نامنطق حا کم بر رؤیاست تا منطق حا کم بر سایر هنرها. یکی از شیوه هایی که هپنینگ به واسطۀ آن، رهایی خود از زمان را نمایش میدهد، ناپایداری و میرایی عمدی آثار خلق شده در این ژانر هنری است. به همین دلیل است که نمی توان هپنینگ را خرید و تنها می توان از آن حمایت کرد. اینگونه است که هپنینگ به یکی از سردمداران اعتراض به درک موزه محور از هنر تبدیل می شود. تفاوت هپنینگ با تئاتر از نگاه سونتاگ به نحوۀ برخورد آنها با بدن بازمی گردد. هپنینگ چون نقاشی عمل می کند و بدن را چون شئ مورد استفاده قرار می دهد )مثلا در خشونت اعمال شونده بر بدن یا بسته بندی آن با اشیای مختلف(. هرچند در دوره های بعد از چاپ این مقالات، هنر تئاتراز این نوع نگاه هپنینگ به بدن استفاده کرد و امروزه نمی توان از این تفاوت برای شناخت هپنینگ یا تئاتر بودن یک اثر استفاده کرد. سونتاگ به جمع بندی جالبی در انتهای مقاله رسیده و عنوان می کند که سوررئالیسم در معنای کلی آن )و نه تنها سوررئالیسم به مثابۀ یک سبک مشخص در اوایل قرن بیستم( که هپنینگ نیز در آن جای می گیرد، بیشتر کمیک است تا تراژیک چرا که نهایت بی ربطی را به نمایش می گذارد. در نفس تجربۀ مدرن چیزی کمیک نهفته است. کمدی شیطانی است و نه الهی.
پ.ن:تفسیری بر علیه تفسیر
نوشته ای بر کتاب علیه تفسیر اثر سوزان سونتاگ/کیوان اقدم/فصلنامه نقد کتاب هنر 1394
MEHR
درباره این سایت